Rozpuszczone dzieciaki i ich „hierarchiczny świat” – co o tym myślicie?

[u/Economy-Bedroom8058]

Szczerze? Mam coraz większy problem z tzw. rozpuszczonymi dzieciakami. Nie chodzi mi o to, że rodzice pomagają im w życiu – mieszkanie, studia, wsparcie materialne, to jest normalne. Ale mam na myśli coś innego.

Takie dzieciaki często gadają i gadają, obgadują innych, mierzą wszystkich swoją hierarchiczną miarą. Zawsze muszą być w centrum uwagi, zawsze „najlepsi, najpiękniejsi, wyjątkowi”, bo tak im wmawiali rodzice. I przez to idą po trupach do celu, kompletnie nie zwracając uwagi na innych, szczególnie na osoby wrażliwsze czy skromniejsze, które mają inne wartości.

Dla mnie to jest chore i zwyczajnie nie podoba mi się życie w świecie, gdzie liczy się tylko przebojowość, a nie empatia czy rzeczywiste umiejętności.

Czy tylko ja mam takie wrażenie? Jak wy to widzicie, to wina rodziców, którzy źle wychowali, czy może rzeczywistość nagradza właśnie taki typ człowieka?

[u/Sad-Salad-4466]

Myślę, że mentalność, którą opisujesz jest typowa dla dzieci i nastolatków ogółem. Ja też w wieku 16 lat miałam main character syndrome i wydawało mi się, że inni ludzie to po prostu NPC w mojej grze. Dopiero później zaczęło do mnie docierać, że każdy człowiek (lub inne zwierzę) stanowi psychologiczne centrum własnych życiowych doświadczeń i nie jestem pod tym względem wyjątkowa. Mam taką teorię, że każdy człowiek rodzi się egoistą, który nie liczy się z potrzebami innych i z czasem po prostu musi się tego oduczyć. Inaczej będzie mu ciężko funkcjonować w społeczeństwie.

[u/Purple_Click1572 → u/Sad-Salad-4466]

Dodałbym jednak, że u współczesnych młodych ludzi się to przedłuża za bardzo i mają main character syndrome podchodząc pod 30-stkę (gardząc wszystkim, czego nie znają, a kiedy zaczną robić coś czym gardzili, to oczywiście "ironicznie", by innych i siebie okłamywać), ale to też oznacza, ze zaczęło się to znacznie wcześniej. A w wieku nastoletnim to faktycznie od zawsze.

Tak szczerze ironiczne jest to, że ci, którzy te 10 lat temu mówili "ok boomer" to są bardziej boomerscy niż ktokolwiek wcześniej, jednocześnie gardząc i dzieciakami/nastolatkami, i ludźmi starszych pokoleń, sami mając ten main character syndrom nadal i robiąc te wszystkie boomerskie rzeczy, ale "ironicznie".