Witam, na wstępie zaznaczę, że sam mam ledwo 170cm, szukałem sobie po necie jakiś wzrostowych forum żeby zobaczyć ile mogę mniej więcej urosnąć. Jednak bardzo mnie zmartwiło to, że dosłownie wszędzie tym niskim chłopakom jest ubliżane albo co gorsze o zgrozo sami się nad sobą użalają. Ja jestem niski(tak jak wyżej podałem) i jakoś nigdy nie narzekałem na brak zainteresowania, nie wiem skąd wy żeście się wzięli. Oczywiście, wszystkie te blondyny co chcą chłopaka 180cm+ same robią wam przysługę zanaczając się na czerwono. Tak, każdy może mieć preferencje, ale ja mówie o ekstremach że chłopak 179cm jest odrzucany bo nie jest spełnione to magiczne 180 xD. Takim kobietom podziękujcie, nie warto nawet na nie patrzeć, niech szukają atencji u tych wysokich chłopaków a później płaczą że np ich bije czy zdradza ale ma 180cm!!!!(nie sugeruje tu że wysocy zdradzają i biją a niscy nie, chodzi mi o to że jak ktoś nie patrzy na charakter czy zachowanie a tylko na wzrost jest po prostu głupi). Oczywiście łatwiej jest znaleźć dziewczynę będąc wysokim bo macie większą paletę wyboru, wysokie i niskie. Mówię wam, szukajcie aż znajdziecie. Jest masa kobiet która jedyne czego chce, to tego aby mężczyzna był od nich wyższy, i to już jest preferencja, a nie zachowywanie się jak ósmy cud świata. Dla wielu kobiet 170cm to jest minimum, z każdym centymetrem niżej jest coraz ciężej, ale nie niemożliwe. Prawdziwy skarb to dziewczyna która pokocha was za wasz charakter, sposób bytu czy ogólnie całego, a nie że będzie was traktować jak przygłupią małpę do ochrony malutkiej dziewczynki (rzyg). Kiedyś mi kolega powiedział że jak pierwszy raz mnie zobaczył to się wydawałem malutki, ale jak mnie bliżej poznał to już taki nie byłem, to jest dobry przykład na to, że jak macie spoko charakter to nawet z jakiejś koleżanki się może zrobić dziewczyna. Głowa do góry, najwyżej jak się nie powiedzie to macie też tą samą płeć, tam wzrost prawie zawsze nie gra roli :)

poprzez puszczanie reklam o wiele głośniej niż muzyki i podcastów, a prawo tego zabrania. Gdze i jak można to zgłosić? Przy okazji zachęcam aby to zrobić.

Jestem jeszcze młoda, ale często myślę o tym, żeby później nie żałować prostych rzeczy, których nie zrobiłam. Boję się, że kiedyś spojrzę wstecz i pomyślę: „Dlaczego nie spróbowałam? Dlaczego nie powiedziałam, co czułam?”

Nie chcę żyć przeszłością, chcę budować przyszłość, z której będę dumna. Słyszałam od starszych, że młodość jest piękna, ale wiele osób żałuje, że nie odważyło się na coś prostego – porzuciło pasje, nie zatrzymało ważnych osób, nie powiedziało prawdy o swoich uczuciach.

Chciałabym też usłyszeć od starszych osób, co radzą robić w młodości i czego najbardziej żałują, że nie zrobili. Bo lepiej uczyć się na doświadczeniach innych, niż potem żałować całe życie.

Mam 31 lat i zastanawiam się czy kiedyś w życiu doswiadcze prawdziwej przyjaźni. Mieszkam z chłopakiem już od paru lat, mam 2 koleżanki, albo bardziej znajome już teraz, z czasów liceum z ktorymi się spotykam raz na 3/4 miesiące po wcześniejszym miesięcznym dogadywaniu sie komu kiedy pasuje... Po za tym mamy z chłopakiem wspólnych znajomych - parę z dzieckiem z którymi również widzimy się raz na miesiąc, może nawet dwa. Po za tym rozmawiam z rodzicami i ludźmi z pracy na spotkaniach online, bo pracuje w domu. Czy istnieje jakaś realna możliwość poznania szczerej, nieinteresownej przyjaciółki/koleżanki. Jestem mało otwarta, raczej się nie zwierzam nikomu, zazwyczaj jestem słuchaczem aniżeli mówca, jak już rozmawiam z kimś to raczej gadamy o tym co u tego kogoś a nie i mnie xD Trochę lipa że w sumie nie ma w moim życiu relacji, jak to zmienić? Ps. Jestem z Częstochowy.

Do osób, które nie mają jeszcze dzieci lub właśnie spodziewają się: Jak nazwalibyście swoje dzieci? Czy od razu przed pojawieniem się dziecka na świat wiecie jak będzie nazywać się czy co chwilę zmieniacie zdanie i wybieracie inne imiona? Pochwalcie się w komentarzach

Hej hej, robię krótką grę horror osadzoną w Polsce na początku lat 2000. Całość polega na nocnej przejażdżce autem przez pustą leśną drogę.

Na razie dodałam starą nokie i auto trochę przypominające malucha.

Jakie jeszcze elementy mogę dodać aby dobrze oddać klimat tych lat?

Gra nazywa się Rest Stop i ma już swoją kartę na steamie. Zachęcam do dodawania do wishlisty, link w komentarzu!

Witam :) Zastanawiam się, jakie jedzenie u Was kojarzy się z niedzielą 😅 Od dziecka niedzielne obiady wyglądały u mnie inaczej niż w pozostałe dni 🤣 Zawsze były dwa dania – na pierwsze rosół z obowiązkową pietruszką 😅, a na drugie schabowy z ziemniakami i surówką 🥹.Mimo że powtarzało się to niemal co tydzień, zawsze smakowało przepysznie 🥹🫠.Dla mnie niedziela to rosół i schabowy 🫠 A jak u Was – jakie potrawy najbardziej kojarzą się z niedzielą?

Część, nie wiem czy to w sumie ciekawe. Pewnie dla ludzi którzy interesują się motoryzacją, lub planują zakup - dosyć ciekawe. Także pięć lat u jednego z największych francuskich dealerów samochodów. Od parkingowego, po stanowisko biurowe - marże, dokumenty, szkody transportowe itp. Trzy lata u dealera motocykli Japońskich, mniejsze dealerstwo ale z tego co gadałem z ludźmi z innych salonów to podobnie było jak u nas.

Także, może jest coś co chcielibyście wiedzieć :)

Siemka. Dziwny tytuł? Być może. Ale mam pytanie, które od jakiegoś czasu nie daje mi spokoju. Zaczynał ktoś z Was życie od nowa, ale w sposób absolutnie radykalny? Wyjechaliście do innego miasta/kraju, zmieniliście numer, spaliliście wszystkie mosty za sobą, może nawet zmieniliście imię i nazwisko i absolutnie nikogo z przeszłości nie zaprosiliście do swojego nowego życia? Tak po prostu znikneliście znajomym i rodzinie z radaru bez pożegnania? Albo może znacie/znaliście osobę, która tak zrobiła?

Jeśli to zrobiliście - jakie uczucia Wam towarzyszyły? Szczerze mówiąc, to sam od długiego czasu zaczynam się zastanawiać czy nie wykonać takiego radykalnego ruchu

Mam 35 lat. Szukam randek, ale w sumie mężczyzny na stałe. Ze względu na to, że z natury jestem nieśmiała najlepiej poznaje mi się facetów przez internet. Czy możecie się podzielić swoimi doświadczeniami gdzie jest dużo prawdziwych ludzi, którzy odpisują, a nie pustych kont gdzie jest brak odzewu.

Ja zacznę:

Tinder

dotychczas najlepsza apka z dużą ilością facetów, niestety odkąd wprowadzili przymusową weryfikację zdjęcia nic nie działa. Stare konto na starym telefonie nie odbiera wiadomości i co jakiś czas samo wylogowuje. Nowe konto na nowym telefonie utknęło na etapie weryfikacji zdjęcia, a po pół roku nowy numer telefonu, nowy adres email, nowe zdjęcia (nowy wiek XD oczywiście młodszy, bo ponoć Tinder zaczął usuwać kobiety po 30) znowu poproszono o weryfikację, ale tym razem nawet kamera się nie chce włączyć. Usunęłam- szkoda czasu.

Badoo

Nie ma irytującej weryfikacji, ale żeby zagadać do faceta z którym Cię sparowało jako pierwsza trzeba ją mieć. Trochę facetów jest, ale jakoś po wielu miesiącach miałam chyba tylko jedną randkę z tej apki.

Facebook Randki

Prosta apka z dużą ilością kont niedaleko mnie, Do tej pory miałam tylko jedną randkę, która też była trochę dziwna (facet należał do jakiejś grupy znajomych do której namawiał do wstąpienia). Można zagadać do kogo się chce. Jedyne co, że trzeba mieć Facebook'a od jakiegoś czasu. Na nowym koncie się od razu nie pojawia. Ja Fb założyłam, bo mi w pracy kazali. Konto praktycznie nieużywane poza forum grupowym, żadnych like'ów, postów, na zdjęciu mnie nie ma i jakoś po kilku miesiącach uzyskałam dostęp do FB Randki.

A Wy jakie macie doświadczenia? Znacie inne apki, które działają?

Siemka. Na kim ostatnio zawiedliście się albo kto sprawił wam przykrość?

Coraz częściej łapię się na tym, że gdyby ktoś dziś odciął internet i telefony, to może świat – a przede wszystkim ludzie – byliby spokojniejsi i bardziej obecni tu i teraz. Więcej czasu z rodziną, mniej hejtu, mniej porównywania się do innych. Po prostu życie bez ciągłego powiadomienia co 10 sekund.

Z drugiej strony – w jednej ręce mieścimy dziś urządzenie, które ma więcej mocy niż niejeden komputer z czasów, gdy wchodziły na rynek 😅 Dzięki technologii mamy lepszy sprzęt w pracy, medycyna poszła do przodu, kontakt z ludźmi z drugiego końca świata to sekundy...

Ale czy to wszystko naprawdę jest warte utraty tamtych, beztelefonowych lat?

Gdybyś mogła/mógł wybrać – wracasz do świata bez telefonów, czy jednak zostajesz w tych czasach?

Mam 15 lat i szukam kogos do grania, rozmow lub poprostu spedzenia wspolnie czasu, nie wazne kim jestes i tak sie pewno dogadamy (chyba że za duża różnica wieku, wtedy to dziwnie.) Pisz śmialo na priv to podam discorda abyśmy mogli sie poznac dalej ;3

Jaka była 1 gra w jaka zagraliscie na kompie lub konsoli?
Dodam od siebie ja zaczynałem przygodę z grami od forzy horizon na Xbox 360 a tak z pc to nie pamiętam,

Serwus. Jak w tytule. W obecnej robocie wypaliłem się po 11 latach. Chciałbym pójść do policealnej dwuletniej na mechanika. Co uważacie o tym? Dobre to w czasach gdy automotive trochę zdycha w Europie? Czy za mało praktyki będzie w takiej policealnej i będzie problem z zatrudnieniem?

Mam 18 lat, niedawno skończyłam liceum i czekam na rozpoczęcie studiów w październiku. Ponieważ mam wakacje, wychodzę ze znajomymi i czasami zdarza mi się coś wypić. Nie piję codziennie i nigdy nie piję sama zazwyczaj to tylko parę piw albo trochę wina, na większych imprezach pije mocniej, Ponieważ jestem dość drobna, alkohol szybko na mnie działa, więc zdarza się, że wracam do domu lekko pijana. Moja mama zawsze wtedy bardzo się złości, nawet jeśli wypiłam tylko trochę to nazywa mnie alkoholiczką. Nie czuję, żebym miała jakiś problem. Piję tylko towarzysko, nigdy nie piłam sama, a zgonowalam może raz czy dwa razy. Dla mnie to po prostu normalne zachowanie młodej osoby, ale moja mama zachowuje się tak, jakbym rujnowała sobie życie. Często też ja i moja siostra obrywamy, kiedy mama ma zły humor, więc może po prostu jest wobec mnie bardziej surowa. Teraz jednak zaczynam się zastanawiać, czy ma rację, czy może po prostu przesadza.

Siema, mam taki problem:

Jestem w związku już z 10 lat od zawsze bylem zainteresowany płcią przeciwną w trakcie trwania tego związku, po prostu bardzo podobają mi się ładne kobiety. I czasem ciężko przejść obojętnie. Nie działam po prostu patrzę, ostatnio zdałem sobie sprawę że po seksie z moją partnerką tracę nią zainteresowanie taki apetyt na nią znika, pomimo tego apetyt dalej istnieje na jakieś randomowe ładne kobiety. Wiadomo apetyt w końcu przychodzi ale mam wrażenie że na "coś innego" mam cały czas.

Co jest ze mną nie tak?

Mam taką rozkminę. Jeździcie na wakacje mimo, że nie znacie języka? Kiedyś chciałbym wyjechać, pozwiedzać ale mam taki upór, że nie znam języka (wybaczcie, ale za moich czasów język jaki się uczyło to niemiecki a i tak nie wchodził do głowy xD). Jak sobie dajecie radę żeby się porozumieć?

Szczerze? Mam coraz większy problem z tzw. rozpuszczonymi dzieciakami. Nie chodzi mi o to, że rodzice pomagają im w życiu – mieszkanie, studia, wsparcie materialne, to jest normalne. Ale mam na myśli coś innego.

Takie dzieciaki często gadają i gadają, obgadują innych, mierzą wszystkich swoją hierarchiczną miarą. Zawsze muszą być w centrum uwagi, zawsze „najlepsi, najpiękniejsi, wyjątkowi”, bo tak im wmawiali rodzice. I przez to idą po trupach do celu, kompletnie nie zwracając uwagi na innych, szczególnie na osoby wrażliwsze czy skromniejsze, które mają inne wartości.

Dla mnie to jest chore i zwyczajnie nie podoba mi się życie w świecie, gdzie liczy się tylko przebojowość, a nie empatia czy rzeczywiste umiejętności.

Czy tylko ja mam takie wrażenie? Jak wy to widzicie, to wina rodziców, którzy źle wychowali, czy może rzeczywistość nagradza właśnie taki typ człowieka?

Hej,

Temat pewnie był wałkowany 1000 razy, ale ostatnio coraz częściej myślę nad przebranżowieniem sie na coś innego niż IT. Pracuję w branży od dobrych kilku lat, zarobki mam ok, mam fajną pracę, jestem szanowany przez współpracowników i szefa oraz bardzo lubię to co robię. Tylko od kiedy wyszły nowe modele AI, to zauważam jak bardzo upraszczają moją pracę, i po prostu trochę boję się że zostanę zastąpiony przez taką AI w niedalekiej przyszłości.

Pytanie do Was - jak radzicie sobie z takimi myślami? Czy aktywnie działacie w kierunku przebranżowienia się na coś innego, czy po prostu dalej pracujecie tak jak pracowaliście? Ja szczerze mówiąc, to jeżeli chodzi o etat, to kompletnie nie widzę siebie w innej robocie niż ta co mam teraz, i powoli myślę nad jakimś własnym biznesem, lub nad jakimś prostym fachem którego mógłbym się nauczyć na wypadek gdyby moje stanowisko pracy zostało zamknięte, i nie mógłbym znaleźć żadnej nowej pracy (wiadomo jak ciężko jest teraz o robotę w IT).

Tak sobie przeglądam oferty pracy. I co chwilę widzę w nagłówku „specjalista, specjalista, specjalista, specjalista, ekspert, specjalista, specjalista”.

Aktualnie mam pracę. Ale co z ludźmi którzy wchodzą na rynek albo chcą zmienić pracę? Masakr jakaś. Nie wiedziałem że ta nasza Polska jest taka specjalna. Badum tss.

Mam 21 lat i zaczynam zaraz 3 rok studiów. Nie mam prawa jazdy. Zaczęłam robić kurs zaraz po maturze i udało mi sie zdać teorię za pierwszym razem. Potem wyrobiłam wymaganą ilość godzin za kółkiem. Nie szło mi to w ogóle - niby przepisy znałam ale na drodze kiedy musiałam podjąć szybką, zdecydowaną decyzję popadałam w panikę. Ciągle robiłam jakieś głupoty i auto gasło mi na skrzyżowaniach. Pod sam koniec wakacji mogłam podejść do egzaminu teoretycznego ale... Nie podeszłam. Stchórzyłam. Wiedzialam że nie mam szans na zdanie go, jednak dzisiaj żałuję że nie spróbowałam wtedy chociaż się z tym zmierzyć... Potem zaczęły się studia, które mam dość wymagające. Skończyło sie na tym że od dwóch lat nie siedziałam za kierownicą. Nie pamiętam juz nawet podstaw. Strasznie głupio mi z tego powodu i ludzie często dziwią się gdy im mówię ze nie mam prawa jazdy. Czuje się przez to mało samodzielna. Jednocześnie mam jakieś takie przeświadczenie że jestm zbyt głupia, nieodpowiedzialna, nie radzę sobię nawet pod najmniejszą presją... Ile mieliście lat jak zdawaliście prawko? Macie jakieś rady albo podobne doświadczenia? Może ktoś z was też czuje się tak, jakby kompletnie nie nadawał się do prowadzenia samochodu? Cała ta sprawa zaczęła mocno wpływać na moją samoocenę:/

Hejka, no moja sytuacja może być podobna do kogoś albo jakieś, ale to mniejsza z tym. Mam 19 lat, nie starczyło mi po 2% (czyli miałam 28%) z dwóch przedmiotów na maturze i teraz przez rok muszę czekać, by popracować to całe wydarzenie (tak odwoływałam się o ponowne sprawdzeniei mi odmówili). Jestem w napięciu, ponieważ rozumiem, że muszę szukać pracy i to robię (tylko że nikt i nic nie odpisuje). Wysyłam CV, chodzę i pytam, czy nie jest potrzebny pracownik i tak dalej, ale nic z tego... Mama dolewa tylko oleju w ogień, że wszyscy, jak wszyscy normalni ludzie, poszli do szkoły (w moim przypadku na studia), a co ja? A nic: nie uczę się, nie słucham, kłamię i tak dalej. Staram się nie zwracać na to uwagi, ale nie udaje mi się. Nie wiem, gdzie już mam iść z tą robotą. Dostałam takie zadanie od matki: "Zapłacę ci za pierwszy miesiąc korepetycji, a dalej to już sama. Szukaj pracy, nie wiem, co masz robić, ja cię prosiłam, a ty jak zawrzesz, koniec dowiedzenia", i dobrze ją rozumiem, ale ona to tak mówi, jakby to ja jej tym życie zepsułam. Nie wiem, czy kogoś ta historia zainteresuje, ale jeśli tak, to ja bym szczerze chciała się dowiedzieć, co mam robić i gdzie mogłabym znaleźć pracę na ten rok, by zapłacić sobie za korepetycje i ogólnie nie prosić mamy o pieniądze. Z góry dziękuję.